IKRS interviewt Edward Eke (ex-Larrikin Love, now The Pan I Am)

Edward Larrikin is de indie darling van Londen, nog steeds, ook al is hij een tijdje niet meer zo prominent aanwezig geweest in de muziekwereld. Een paar jaar terug trok hij de stekker uit zijn redelijk succesvolle band Larrikin Love, maar vorig jaar stond hij in Amsterdam opeens met het nieuwe The Pan I Am, en in juli kwam die band met een clip en single getiteld ‘Fire Dance’. Niet alleen heeft de zanger/toneelschrijver na het stoppen van Larrikin Love een nieuwe band opgericht, hij is ook van naam veranderd (Edward Eke it is), heeft gewerkt aan een film/muziek project, en heeft al twee keer bijna een album opgenomen. Met de belezen en charismatische frontman praten we over de nieuwe band, over zijn interesses in kunst en toneel, en over de Griekse God Pan in al zijn extremen. Het interview is opgedeeld in twee delen, het eerste deel eindigt op “hoer”, het tweede op “cactus”. Yup.

Met dank aan de lieve jongens van mijn favoriete 18+ site East Village Boys waarvoor het interview in eerste instantie is afgenomen en waar de originele versie opstaat, en met spanking new pics van Fabien Kruszelnicki.

IKRS: Als we dit interview overal zouden kunnen afnemen, waar zouden we zijn?

EE: We zouden op de Soutbank in Londen zijn in de zomer, of de Leftbank in Parijs als het herfst is. Hoewel, reëel gezien, we zouden eigenlijk gewoon bij de bank zijn bij mij in de straat aangezien ik mijn huur moet betalen. Als in, nu.

IKRS: Wat is het eindoordeel over je tienerjaren?

EE: Ik kende iemand genaamd Nazir die hondenpoep verzamelde, gewoon van de straat af, en hij vroor dat in. Op het moment dat het begon te dooien kwam hij naar buiten en probeerde hij het aan ons te verkopen als “squidgy black”. Hash zal voor altijd naar dooiende hondenrotzooi ruiken…

IKRS: Wat gaat er tegenwoordig allemaal rond in dat brein van jou?

EE: Ik ben een beetje up and down tegenwoordig. Op sommige dagen zit ik in mijn flat en staar ik gewoon voor me uit, en dan is het plots nacht en dan voel ik me down omdat ik gewoon dagen aan het verliezen ben. En dan zijn er drie of vier dagen waar ik heel actief en creatief ben. De creatieve periodes wegen zwaarder dan de mindere periodes omdat het daadwerkelijke proces van iets creëren een statement van optimisme is. Ik ben wel een optimist – ook al zou je wel kunnen beargumenteren dat er op het moment weinig is om optimistisch over te zijn.

IKRS: Het was een tijdje stil rond jou, maar toen explodeerde je met ‘Fire Dance’.

EE: Ik had twee verschillende groepen van nummers gecreëerd die ik even zo snel weer heb vernietigd of gewoon heb genegeerd. Toen schreef ik een aantal nieuwe werken die ik passend zowel in de tijd als bij mij vond, en ‘Fire Dance’ is er daar eentje van. Ik denk dat het grootste deel van al wat gecreëerd wordt een soort van verjaging en schoonmaak is van het leven, het lichaam, de emoties, etc. van de desbetreffende artiest.

IKRS: Wat was je precies aan het verjagen?

EE: Sommige mensen bouwen een schild om zichzelf heen en gaan heel systematisch om met hun leven en hun werk – ik ben daar niet goed in. Ik kan snel beïnvloed worden door de dingen die ik zie gebeuren. Ik bewaar het, zit een tijdje in die gedachtes, en vervolgens vermoord ik het.

IKRS: Kan je ons iets vertellen over de clip van ‘Fire Dance’?

EE: Het concept van de video is geboren uit de Japenese performance/dance movement Butoh. De clip is zeer fysiek en animalistisch en de dansers zijn schaars gekleed om het wilde, het aardse gevoel te projecteren.

IKRS: In de video heeft de jongen meer kleding aan dan de vrouw! Muziek als dat van jou, Bowie, Wolf, Barnes heeft iets androgyn. Waar komt dat door denk je?

EE: Ik weet het niet. Ik kan natuurlijk niet spreken voor de rest, maar ik ben niet bewust de androgynheid kaart aan het spelen, noch probeer ik het expres meer camp te maken. Ik kan niet echt zeggen wat er precies achter zit behalve dan misschien het feit dat de eerdergenoemden zich niet erg interesseren voor de strikte richtlijnen van society wat betreft de sekse.

IKRS: Eigenlijk, enkele van je nieuwe foto’s hebben wel wat weg van Bowie! Als je ooit een concept album zou maken a la Ziggy Stardust, waar zou het over gaan?

EE: Het zou een full on, sci-fi, Hollywood blockbuster, uber gewelddadige, expliciete aanval zijn op de producers van alle reality/goedkope celebrity medias. De held zal Cutty Wag Hag heten.

IKRS: Hoe erg identificeer je jezelf met Pan?

EE: Ik vind Pan de meest interessante van alle Griekse Goden. Ik ben totaal geen nerd wat betreft mythologie of zo, maar toevallig kreeg ik van iemand een boek over Griekse mythen en ik voelde meteen verwantschap met Pan. Pan betekent “alles” – dat somt het meteen op voor mij. Hij is complex, maar open. Hij is uitdagend – hij kreeg alle Goden zover om zich te meten met hem op gebieden waar zij expert op waren, en niet hij. Zijn muziek roept allerlei soorten gevoelens op, van het seksuele tot angst.

IKRS: Wat is het meest seksuele nummer ooit gemaakt?

EE: Dat is natuurlijk ‘Pause 4 Porno’ van Dr. Dre, of Metal Machine Music van Lou Reed.

IKRS: Kan je een Pan fluit bespelen?

EE: Helaas niet. Ik kende ooit wel een Joodse man die meesterlijk was in het bespelen van de Chinese mondharp, maakt dat het goed?

IKRS: Pan, naast dat hij bekend is vanwege zijn muziek, zorgt ook voor chaos en angst. Zeer TPIA denk ik, nietwaar?

EE: Ja, ik denk het wel. Misschien is de grootste link met Pan, en vandaar ook de titel van het project, de emoties en de sfeer die Pan oproept – Ik wil dat tijdens TPIA shows het publiek door verschillende emoties gaat. Extremen.

IKRS: Wat voor soort extremen?

EE: Nou ik wil graag dat elk nummer een andere sfeer overbrengt, en de plaatsing van de nummers is dus ook belangrijk. We moeten blijdschap voelen gevolgd door verlies, enthousiasme gevolgd door uitputting.

IKRS: Pan is ook berucht om zijn seksuele krachten…

EE: Pan is een hoer.

Deel 2 van het interview is te lezen hier