Florence wordt ontleed

album recensie - Lungs van Florence and the Machine
Door Linda Wijlaars

Lieve Florence,

Sinds je vorig jaar in Nijmegen hebt gespeeld ben ik toch wel een beetje fan van je geworden. Je stond toen in het voorprogramma van MGMT, en hoewel ik al een paar nummers van je had gehoord was je toch de grote onbekende op die avond. Maar vooral door jouw geweldige optreden is die avond me wel bijgebleven. Hoe je daar over het podium danste in die jurk die me verrassend veel deed denken aan het bloemetjesgordijn in de keuken van mijn oma. En vooral je stem natuurlijk! Wauw, daar was ik echt van onder de indruk. Je had die microfoon bijna niet nodig om door de hele zaal heen gehoord te worden. Sindsdien ben ik je dan ook blijven volgen en heb uitgekeken naar je album dat je nu net hebt uitgebracht. Ik heb me daardoor bijna een jaar tevreden moeten stellen met demo’s die over het internet rondzwieren en de enkele single die je uitbracht, maar ik keek natuurlijk hoopvol uit tot dat moment zou komen waarop je eindelijk je debuut zou uitbrengen.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch wel een beetje verontrust was toen ik hoorde dat Johnny Borrell nummers voor je zou gaan schrijven. Gelukkig bleek dat al snel weer een publiciteitsstunt te zijn van zijn kant want hoewel hij met ‘America’ wel een grote hit te pakken had, wil je toch niet dat iemand wiens grootste verdienste een relatie met Kirsten Dunst is naast zijn eigen meuk ook nog anderen probeert te behangen met zijn vermeende songwriting-kwaliteiten. Je kunt dus wel stellen dat ik inmiddels best hoge verwachtingen had van je album. Maar gezien de nummers die ik al had gehoord en je live optreden waren die ook zeker gerechtvaardigd. Wat is er nou mooier dan wanneer je veel verwacht van een album en dat het alles blijkt te zijn waar je niet van durfde dromen? Dat is bijna nog mooier dan wanneer je in een klein zaaltje staat met vier andere mensen die een kaartje hebben gekocht voor een band die vervolgens zo goed speelt dat het alle toestromende bezoekers de teleurstelling die Bloc Party heet doet vergeten.

En toen kwam‘Rabbit Heart (Raise It Up)’ uit, en wist ik bijna zeker dat het niet meer mis zou kunnen gaan met je album. Wat een geweldig nummer is dat toch! Met die harp aan het begin, en dat geweldige refrein: “This is a gift it comes with a price / Who is the lamb and who is the knife / Midas is king and he holds me so tight /And turns me to gold in the sunlight”. Ik heb wel lichtelijk een zwak voor nummers met mythische referenties, dus daarmee zit je bij mij wel goed. Volgens mij had je geen beter nummer kunnen nemen om je stem zo goed uit laten komen en meteen iedereen die nog nooit van Florence and the Machine (of is de ‘and’ nu opeens vervangen door een ‘+’?) heeft gehoord eens goed met je te laten kennismaken.

Misschien een leuk feitje gezien de titel van je album: wist je dat slecht 27% van de mensen kan aanwijzen waar zich de longen ongeveer bevinden in het menselijk lichaam? Ja, als medisch student hou ik wel een beetje van die rare statistiekjes. Lijkt erg onwaarschijnlijk zou je zeggen, maar na het zien van je albumcover moet ik toch toegeven dat het wel eens waar zou kunnen zijn. Dus bij deze: DAAR ZITTEN JE LONGEN HELEMAAL NIET!!! Tenminste, dat mag ik hopen, want als ze zich daar wel bevinden heb je net aan beide zijden een klaplong gehad en is er niets meer over van je middenrif. Bovendien is je luchtpijp gescheurd en zijn je longen gezakt tot het niveau van je dunne darm. Volgens mij zou zoiets zelfs nog te gek zijn voor een cross-over aflevering van House en Grey’s Anatomy met een guest appearance van Steven Fry als ‘a man with two limps’ (als je het doet, moet je het ook goed doen), en ik kan je vertellen dat daar iedere aflevering de meest onwaarschijnlijke combinaties van ziektes voorbij komen. Leg ze de volgende keer dus maar iets hoger, dan ziet in ieder geval de cover van je album er geloofwaardig uit.

Ik ben er nu al een beetje over begonnen, dus ik zal er maar meteen mee doorgaan: Florence, met je album heb je voor mij je geloofwaardigheid verloren. Dat werd eigenlijk al duidelijk toen ik je op tv zag bij Jonathan Ross, en een dag later op Glastonbury. Waar was dat meisje gebleven dat als een bezetene over het podium danste in die artsy ogende bloemetjesjurk? Nee, dat past natuurlijk niet bij een popster. Nu sta je daar in een jurk die niet veel te fantaseren overlaat, en sta je op zulke hoge hakken dat iedere beweging die je nog kunt voortbrengen al een prestatie op zich is. Mocht je nu nog een keer trachten in het rond te springen dan zit het gevaar erin dat je gaten in het podium boort.

Veel van de rondzwervende demo’s zijn ook op je album terecht gekomen, maar wat heb je er toch mee gedaan? Of misschien niet per se jij, maar dan wel de drie producers die zijn ingeschakeld om je album te maken tot wat het is. En waarom heb je drie producers nodig? Schijnbaar zagen ze een popster in je, en hebben ze het album alleen maar groots laten klinken. Toegegeven, op de single ‘Rabbit Heart (Raise It Up)’ werkt het, maar dat is het enige nummer eigenlijk. Op de demo’s klink je juist groots doordat er weinig orkestratie is toegevoegd, maar wanneer die er wel bij zit hoor je alleen maar die wall of sound op je afkomen en valt alles waardoor de fans van het eerste uur zoals ik je zo speciaal vonden weg. Mag ik je producers trouwens nog wel complimenteren met het vakkundig verwerken van Beyoncé’s ‘Crazy in Love’ in jouw nummer ‘Drumming Song’?

En dan moet ik nu nog beginnen aan het dieptepunt van je album. Want zoals het met de cover, voor mij althans, al slecht begon, zo eindigt je debuut ook slecht met een andere cover. Kom op zeg, je kunt toch wel met iets beters op de proppen komen dan het al eindeloos uitgemelkte ‘You’ve Got The Love?’. Je hebt al geweldige covers gedaan van Cold War Kids, vorige week bleek jouw versie van ‘Hospital Beds’ nog superieur aan die van de originele band zelf! En anders dat nummer van Beirut, ‘Postcards From Italy’, ook daar mag jouw cover er zeker zijn. Maar waarom dan dat nummer van Candi Staton dat iedereen allang kent en waar jij werkelijk niets aan toevoegt, op de harpen en andere tierelantijnen van het trio achter de knoppen na dan?

Sorry dat ik je dit moet zeggen Florence, maar je hebt in ieder geval één fan minder na het uitbrengen van je album. Nu zul je daar wel niet om malen, gezien je er duizenden nieuwe voor terug zult krijgen. Vooral wanneer je in september ‘Drumming Song’ ook nog op single uit gaat brengen. Het zal wel even duren voordat het grote publiek in de gaten krijgt dat het eigenlijk een rip-off is van Beyoncé. Ik hoop dus maar dat je er in ieder geval zelf wel tevreden mee bent.

Groeten van iemand die ’s avonds nog wel in de spiegel durft te kijken.