Dag 2: Dronken piraten & You Love Her Coz She’s DeadNa een dag de toerist te hebben uitgehangen (één dag mag dat), is het ’s avonds voor de eerste keer op naar Camden waar You Love Her Coz She’s Dead deze avond de Barfly zal proberen te vullen. Proberen, want een paar honderd meter verder speelt Simian Mobile Disco gratis in the Roundhouse in het kader van het iTunes festival. Enig probleem met gratis binnenkomen is dat je daarvoor in de rij moet staan vanaf ongeveer drie uur ’s middags, iets waar velen schijnbaar wel zin en tijd voor hadden gezien de rij die al ongeveer bij het Tubestation begint.
Net als een dag eerder betekent ook deze avond ‘doors open at 7pm’ dat de deuren pas om kwart over acht open gaan, waardoor ik, een Duits meisje met haar moeder en een stel dronken piraten de ruimte moeten delen tijdens het uur waarin we moeten wachten. En dat hele uur lijkt het alsof wij de enigen zijn die niet aansluiten in de rij voor Simian Mobile Disco (of in het geval van de piraten: te dronken zijn om de rij te kunnen vinden zelfs na enkele pogingen, hoewel de rij vanuit het raam te zien is).
Verrassend genoeg weten de piraten uiteindelijk wel de weg naar de zaal boven te vinden, net als het voornamelijk 14-jarige publiek dat op het laatste moment nog op komt dagen. Iedereen die al wel aan groeispurt is toegekomen staat of achter de bar, of hoort bij één van de bands die optreden (of is piraat). Voordeel is wel dat ik daardoor niet zo opval met mijn cola.
De eerste naam voor vanavond is Casiokid, het enkelvoud, niet het meervoud dat een week eerder nog te bewonderen was op de Affaire. Casiokid is echter niet alleen, hij heeft een drummer meegenomen die de beats verzorgt om de muziek die uit de synth komt te vergezellen. Erg memorabel is het optreden niet. Aan het begin van ieder nummer drukt de zanger op een knopje waarna de muziek begint waar hij simpelweg over heen schreeuwt of af en toe zingt. Soms wordt er nog wat aan knopjes gedraaid, maar meer om interessant te doen dan om echt iets aan het geluid te veranderen. Gelukkig voor de band bestaat het publiek uit kinderen die met iedere beat tevreden zijn.
Wanneer je echter denkt dat het niet veel erger kan worden komt I Haunt Wizards het podium op. Nog voor er enig geluid geproduceerd is, is de band zelfs door het jonge publiek al afgeschreven. In een poging er camp uit te zien, klimt zangeres Helen Kirby vergezeld door twee van haar vriendinnen die vanavond mee mogen doen als achtergrondzangeressen het podium op. De matchende outfits zijn het enige wat deze avond samen gaat, want zingen doen ze alle drie in een andere toonsoort. Eén van de vriendinnen geeft het al snel op en gaat over op karaoke waarbij ze zich maar stort op de ingestudeerde danspasjes, waaronder een wel erg misplaatste Hitlergroet. Om niet al te erg af te gaan lijken de drie dames zich maar dom te houden wat echter het omgekeerde effect heeft. Wanneer er incidenteel niet vals gezongen wordt, is het ook niet veel beter. De band lijkt op de weg naar het grote publiek te zijn gesprongen die Little Boots eerder dit jaar opende, alleen dan op een totaal hersenloze manier die zelfs niet aanslaat bij dronken piraten.
Tijd dan voor een band met wel een goede live reputatie. In contrast met de eerdere bands van de avond, bespelen zowel Elle als Jay Dead daadwerkelijk een instrument wat al een hele verbetering is ten opzichte van de karaoke waaruit de avond tot nu toe vooral bestond. YLHCSD maakt 8-bit electro die naadloos aansluit bij bands als Crystal Castles en Kap Bambino waarbij Elle Dead onverstaanbare teksten het publiek in schreeuwt terwijl Jay Dead de synths bedient. Vergeleken bij de zangeres van Kap Bambino lijkt ze in het begin een beetje rustig, maar ze blijkt alleen wat tijd nodig te hebben om erin te komen. De tieners in het publiek hebben dat echter niet. Waar ze eerst nog rustig naar het podium stonden te staren onderwijl een enkele dansmove bij de eerdere bands gaan ze bij de eerste geluiden uit de synths los alsof ze nog maar een paar uur te leven te hebben, tot verschrikking van in ieder geval het Duitse meisje naast me dat zich snel veilig aan de bar vestigt. Tieners lijken ook vooral de doelgroep te zijn van de band, want behalve dat het hard gaat is de muziek weinig opvallend wanneer je ook alternatieven als Kap Bambino hebt. Het enige nummer dat uitsteekt boven de brei aan beats is ‘Superheroes’ dat te horen was op de vorige Kitsuné compilatie. Het is leuk voor even, maar na een half uur wil je toch wel wat variatie horen in plaats van alleen geschreeuw en dezelfde synth geluiden in hetzelfde tempo.
Thuisland kamergenoten: Duitsland
Band van de dag: You Love Her Coz She’s Dead
Mondkapjes teller: 1 (maar Michael Jackson fan)
Net als een dag eerder betekent ook deze avond ‘doors open at 7pm’ dat de deuren pas om kwart over acht open gaan, waardoor ik, een Duits meisje met haar moeder en een stel dronken piraten de ruimte moeten delen tijdens het uur waarin we moeten wachten. En dat hele uur lijkt het alsof wij de enigen zijn die niet aansluiten in de rij voor Simian Mobile Disco (of in het geval van de piraten: te dronken zijn om de rij te kunnen vinden zelfs na enkele pogingen, hoewel de rij vanuit het raam te zien is).
Verrassend genoeg weten de piraten uiteindelijk wel de weg naar de zaal boven te vinden, net als het voornamelijk 14-jarige publiek dat op het laatste moment nog op komt dagen. Iedereen die al wel aan groeispurt is toegekomen staat of achter de bar, of hoort bij één van de bands die optreden (of is piraat). Voordeel is wel dat ik daardoor niet zo opval met mijn cola.
De eerste naam voor vanavond is Casiokid, het enkelvoud, niet het meervoud dat een week eerder nog te bewonderen was op de Affaire. Casiokid is echter niet alleen, hij heeft een drummer meegenomen die de beats verzorgt om de muziek die uit de synth komt te vergezellen. Erg memorabel is het optreden niet. Aan het begin van ieder nummer drukt de zanger op een knopje waarna de muziek begint waar hij simpelweg over heen schreeuwt of af en toe zingt. Soms wordt er nog wat aan knopjes gedraaid, maar meer om interessant te doen dan om echt iets aan het geluid te veranderen. Gelukkig voor de band bestaat het publiek uit kinderen die met iedere beat tevreden zijn.
Wanneer je echter denkt dat het niet veel erger kan worden komt I Haunt Wizards het podium op. Nog voor er enig geluid geproduceerd is, is de band zelfs door het jonge publiek al afgeschreven. In een poging er camp uit te zien, klimt zangeres Helen Kirby vergezeld door twee van haar vriendinnen die vanavond mee mogen doen als achtergrondzangeressen het podium op. De matchende outfits zijn het enige wat deze avond samen gaat, want zingen doen ze alle drie in een andere toonsoort. Eén van de vriendinnen geeft het al snel op en gaat over op karaoke waarbij ze zich maar stort op de ingestudeerde danspasjes, waaronder een wel erg misplaatste Hitlergroet. Om niet al te erg af te gaan lijken de drie dames zich maar dom te houden wat echter het omgekeerde effect heeft. Wanneer er incidenteel niet vals gezongen wordt, is het ook niet veel beter. De band lijkt op de weg naar het grote publiek te zijn gesprongen die Little Boots eerder dit jaar opende, alleen dan op een totaal hersenloze manier die zelfs niet aanslaat bij dronken piraten.
Tijd dan voor een band met wel een goede live reputatie. In contrast met de eerdere bands van de avond, bespelen zowel Elle als Jay Dead daadwerkelijk een instrument wat al een hele verbetering is ten opzichte van de karaoke waaruit de avond tot nu toe vooral bestond. YLHCSD maakt 8-bit electro die naadloos aansluit bij bands als Crystal Castles en Kap Bambino waarbij Elle Dead onverstaanbare teksten het publiek in schreeuwt terwijl Jay Dead de synths bedient. Vergeleken bij de zangeres van Kap Bambino lijkt ze in het begin een beetje rustig, maar ze blijkt alleen wat tijd nodig te hebben om erin te komen. De tieners in het publiek hebben dat echter niet. Waar ze eerst nog rustig naar het podium stonden te staren onderwijl een enkele dansmove bij de eerdere bands gaan ze bij de eerste geluiden uit de synths los alsof ze nog maar een paar uur te leven te hebben, tot verschrikking van in ieder geval het Duitse meisje naast me dat zich snel veilig aan de bar vestigt. Tieners lijken ook vooral de doelgroep te zijn van de band, want behalve dat het hard gaat is de muziek weinig opvallend wanneer je ook alternatieven als Kap Bambino hebt. Het enige nummer dat uitsteekt boven de brei aan beats is ‘Superheroes’ dat te horen was op de vorige Kitsuné compilatie. Het is leuk voor even, maar na een half uur wil je toch wel wat variatie horen in plaats van alleen geschreeuw en dezelfde synth geluiden in hetzelfde tempo.
Thuisland kamergenoten: Duitsland
Band van de dag: You Love Her Coz She’s Dead
Mondkapjes teller: 1 (maar Michael Jackson fan)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten