Dag 4-6: Ian McKellen weekend en hoe toiletten mijn reis huiswaarts inluiden door gezamenlijk te besluiten niet meer door te spoelenVoor de vrijdag staan er geen concerten op de agenda. Het enige wat deze avond zijn opwachting maakt in London zijn The Hoosiers, en die laat ik toch liever aan me voorbij gaan. Gelukkig is het niet een geheel eventloze dag, want vandaag ga ik namelijk de mensen ontmoeten bij wie ik vanaf november stage zal gaan lopen. Yup, vanaf november dus nog meer reports vanuit London op IKRS. Gezien dit voor niemand behalve ikzelf ook maar enigszins interessant is zal ik houden bij de feitjes van de dag: Cilantro is het Amerikaanse woord voor koriander, een meatball sandwich is geen goede keuze voor lunch, in tegenstelling tot een banana chocolate cheesecake frappucino (tenzij de serveerster je in eerste instantie een banana chocolate cheescake en een glas brengt) en in Canary Wharf wonen geen Cybermen, hoewel de serie Doctor Who anders doet vermoeden.
En ’s avonds moet je je toch maar zien te vermaken, en in mijn geval is dat met de nieuwe Harry Potter film. Het meisje dat voor mij de bioscoop verlaat geeft een treffende beschrijving van deze film met de legendarische woorden: “That was just utter shit.” Niets aan toe te voegen. De volgende dag kom ik Potter zelf nog tegen voor een speelgoed winkel waar hij samen met Hermione en Ron een groep kinderen aan het vermaken is met zeepbubbels, totdat er een vrouw met een burka langsloopt die zelfs haar ogen bedekt, er een windvlaag volgt waardoor haar hoofddoek omhoog vliegt en alle kinderen beginnen te gillen omdat ze een ‘Death Eater’ zien. Wanneer een jongetje van een jaar of tien vervolgens een toverstok tevoorschijn haalt, deze op de vrouw richt en “Expelliarmus!” roept is de film voor mij al helemaal overtroffen (de vrouw in kwestie zelf kon er gelukkig wel de humor van inzien).
Het gaat nog verder downhill wanneer alle toiletten in het hostel weigeren door te spoelen. Heerlijk wakker worden dus. Vooral wanneer ook nog blijkt dat het Tubestation om de hoek dit weekend gesloten is wegens werkzaamheden. En het wordt nog beter als daardoor blijkt dat ik die avond ook niet naar de DrowedInSound Field Day after party kan gaan, omdat die pas begint wanneer ik al de laatste metro terug zou moeten nemen door nog meer werkzaamheden.
Gelukkig is er ook nog ‘Waiting For Godot’ om naar uit te kijken. Enig nadeel is dat ook theaters waar Sir Ian McKellen optreedt geen uitzondering vormen op de niet doorspoelende toiletten, evenals de McDonalds, Burger King en Pizza Hut op West End. De performance van Sir McKellen en Patrick Stewart doet alle problemen met toiletten echter snel naar de achtergrond verdwijnen.
En al wat er dan nog overblijft is de reis terug naar huis. Deze keer niet met een vliegtuig vol Nederlanders zoals op de heenreis, nee, 90% van de stoelen wordt ingenomen door een groep kinderen uit Hong Kong waarvan geen enkele iets spreekt dat op Engels lijkt op twee begeleidsters na. De vrouw bij de incheck balie laat dan ook een zucht van verlichting wanneer ik daar verschijn met mijn blonde haar en Engels met een schijnbaar Welsh accent. En dan zit je weer in de trein onderweg naar je ouders, en terwijl je bedenkt hoe lelijk dat Limburgse accent van de jongens die aan de andere kant van de coupé naar elkaar zitten te schreeuwen eigenlijk is, laat de vrouw die tegenover je zit een harde boer en kijkt jou aan alsof het raar is dat je dit enigszins verontrustend vindt. Ja, ik ben duidelijk weer in Nederland.
Thuisland kamergenoten: USA, Michigan (from that Sufjan Stevens album you know), Canada (Swine Flu isn’t so bad, you know, I had it last week), en weer Duitsland
Band van het weekend: Sunset Rubdown (eindelijk het album gevonden)
Mondkapjes teller: 6
Geen opmerkingen:
Een reactie posten