In 2007 kwam de band The Cinematics met hun debuutalbum, A Strange Education, een album met voornamelijk dansbare post-punk met de krachtige stem van Scott Rinning daarboven op. De band, echter, kon ondanks dat het volgens ons een goed album is (niet dat dat ooit zoden aan de dijk heeft gezet, maar het is altijd fijn dat in ieder geval iemand iets goed vindt, nietwaar?) geen potten breken. Zelfs niet na voorprogramma te zijn geweest van ondermeer Editors en Snow Patrol, wat toch twee grote namen zijn ongeacht wat je van ze vindt. Na een Amerikaanse tour met Mute Math en Someone Still Loves You, Boris Yeltsin (wat volgens ons nog steeds de beste bandnaam ooit is!) was het even stil rond de heren. Een gitarist en label wissel later tourt de band nu ter voorbereiding van de tweede plaat.De band begint ook met een nummer van die tweede plaat, en er heeft niet echt een algehele stijlwissel plaatsgevonden. De nummers zijn nog steeds dansbaar (en mocht je daarover twijfelen kijk naar de bassist en volg het voorbeeld), en dat geldt voor het merendeel van de nieuwe nummers. Echter, de nummers lijken minder goed te passen bij het stemgeluid van Rinning, dat we weleens krachtiger hebben gehoord. Zijn stem, toch een kwaliteit, vervalt tot obscuriteit bij het gros van de nieuwe nummers. Bij de oude nummers komt het wel iets beter naar voren, maar ook daar is de stem minder imposant dan weleer.
Het helpt ook niet dat de setlist nogal een vreemde is voor een band die nog probeert door te breken. Zo ontbreekt de vroege single ‘Chase’, en wordt ook ‘Human’ niet gespeeld, wat lange tijd toch het vlaggenschip leek van de band, en een nummer dat echt een showcase is voor de stem van Rinning (en stiekem toch ook wel hun beste nummer). De titel van het beste nummer in deze live set gaat daardoor naar de title track, ‘A Strange Education’, dat met verve wordt gespeeld. Ook ‘Break’ en ‘Maybe Someday’ worden uit het stof gehaald, maar niet in baanbrekende versies.
Van de nieuwe nummers, waarvan er geloof ik twee als aankomende single werden aangekondigd (wat tenzij het een double A-Side is mij stug lijkt) is vooral die tweede van kwaliteit. Het lijkt erop dat vooral de mid-paced nummers in de lijn van ‘A Strange Education’ de band goed liggen. De set mist echter een echte killer zoals ‘Human’ wel was, met die opbouw en die pay-off en die broeierige sfeer. Maar de encore is nog wel dusdanig dat ook op de jongen voor mij met de ogen dicht een glimlach tevoorschijn komt. Ze kunnen het wel, die rakkers.
Over de hele gig genomen is het echter te karig. De zo imposante stem van Rinning is grotendeels afwezig, de meeste nieuwe nummers kunnen niet echt een blijvende indruk achterlaten, en de nieuwe gitarist voegt erg weinig toe, en alle aandacht gaat daardoor uit naar de bassist en zijn benen van elastiek en Rinning. Waar volgens ons de band na het eerste album, geholpen door twee zinderende live shows waar wij getuigen van mochten zijn, meer aandacht had verdiend, stemt dit weinig zinderende optreden ons niet positief over de kansen dat de band al deze aandacht met het tweede album alsnog gaan krijgen. Dat zou afgaande op dit optreden ook minder logisch zijn, als ze het nu opeens wel kregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten