Door Linda Wijlaars
In de kelder van een bioscoop, waar nog een zaal met podium verstopt blijkt te zijn, geeft David Michael Stith met zijn band, en complementary troetelbeer-pleister, acte de presence in Nijmegen. Zijn eerder dit jaar op het Asthmatic Kitty label uitgekomen debuut Heavy Ghost werd goed ontvangen door de pers, van de NME kreeg het zelfs een negen, dus je zou je terecht kunnen afvragen waar de hype blijft. Tot die hype er komt is het echter nog mogelijk om hem te zien op bijzondere locaties, zoals comfortabel gezeten vanuit een bioscoopstoel. En die locatie voegt zeker wat toe aan de sfeer van het concert.Vanuit de bioscoopstoel is het namelijk voor iedereen mogelijk om goed te kunnen zien wat er op het toneel (want eigenlijk is het meer een toneel dan een echt podium) gebeurt zonder tussen de schouders van twee lange mannen die zich voor je hebben weten te manifesteren heen te kijken. Nadeel is dan weer wel dat je toch echt in een bioscoopzaal zit: je hoort alles wat er om je heen gebeurt, en dan bedoel ik niet op het podium. Zo worden laatkomers nu wel erg irritant (vooral als ze dan ook nog op de voorste rij willen gaan zitten) en die man die last heeft van een verkoudheid werkt nu ook iets meer op de zenuwen dan in een normale venue.
DM Stith wordt voorgegaan door zijn violiste Marla Hansen die zelf ook enig talent voor het schrijven van liedjes blijkt te bezitten. Een beetje schuchter staat ze met haar viool, omgehangen alsof het een gitaar is, in haar eentje op het toneel, omgeven door de instrumenten die pas later op de avond in gebruik zullen worden genomen maar nu haar eenzaamheid benadrukken. Haar ingetogen nummers, voornamelijk geplukt op de viool, zorgen voor een bijna doodse stilte in de zaal: wanneer iemand aan de andere kant van de zal over zijn stoel schuift is het te horen. Al is die stilte meer te wijten aan de bioscoopzaal waar een ieder meer geneigd schijnt te zijn mond te houden, dan aan het talent waarmee Hansen voor de dag komt. Het zijn kleine, vertederende nummers, maar meer dan een opwarmertje voor het hoofdprogramma is het niet.
Na een pauze van slechts enkele minuten, die wat korter is dan men gewend is bij een concert (even snel iets te drinken halen is er niet bij), verschijnt een man in een Illinoise shirt ten tonele die nog even waterflesjes neerzet voor de band. Het blijkt DM Stith zelf te zijn, meteen blijk gevend van zijn innemende persoonlijkheid. Wanneer hij dan daadwerkelijk zijn gitaar omhangt moet hij toegeven dat hij nog niet zo goed is in het beginnen van een set. Dat is iets waar hij nog wat oefening in nodig heeft, maar dat is hem vergeven gezien hij nog geen jaar geleden (op aandringen van Shara Worden van My Brightest Diamond) pas is begonnen met optreden. Wanneer hij het eerste nummer inzet verdwijnt het initiële gevoel van ongemakkelijkheid echter totaal, en je kan niet anders dan onder de indruk zijn van de stem en gevoel voor het brengen van sfeer van de man. Vrijwel het hele album komt voorbij, en waar het op plaat al goed klinkt wordt er live een hele nieuwe dimensie aan toegevoegd. Nummers als ‘Pity Dance’ en ‘Thanksgiving Moon’ worden adembenemend mooi uitgevoerd, en het hele publiek wordt in vervoering gebracht.
Een kleine afleider van de aandacht is de wenkbrauw van de man in kwestie, of liever wat daarboven hangt. Van een afstandje is het niet goed te zien, maar tegen het einde van de set wil David toch even van het hart dat het hier een originele troetelbeer-pleister betreft. Rock & Roll als hij is kreeg hij het bij een eerder optreden namelijk voor elkaar zijn wenkbrauw open te halen bij het snel aan de kant zetten van zijn gitaar om plaats te nemen achter de toetsen. En wanneer je op tour bent moet je het doen met de middelen die voorhanden zijn, dus de troetelbeer-pleister van de celliste was zeer welkom.
De reguliere set wordt door David afgesloten van achter de toetsen met het nummer ‘Braid of Voices’, waarbij de strijksters hun instrumenten inwisselen voor rode stofzuigerslangen. Waar dit er in eerste instantie vooral grappig uitziet, weten ze met deze “instrumenten” toch verschillende tonen en zelfs muziek te produceren. Wanneer na dit nummer de band het toneel verlaat worden ze nog overladen met een welverdiend applaus. En zoals het een goed artiest betaamd komen ze ook nog terug voor een korte toegift. Het publiek is hiermee echter nog niet tevreden gesteld en blijft ook nadat de band voor de tweede keer het podium heeft verlaten doorgaan met het applaus. Deze keer brengt een handje vol mensen zelfs een staande ovatie. Wat bij een concert in een normale venue niet zo bijzonder zou zijn, technisch gesproken is ieder applaus dan al een staande ovatie, maar wanneer het publiek er ook nog daadwerkelijk voor moet opstaan (met problemen als in slaap geraakte voeten door de comfortabiliteit van de stoelen inbegrepen) geeft het blijk van een gemeende waardering. Jammer genoeg mist het zijn uitwerking: DM Stith keert niet voor een tweede keer terug, hij staat inmiddels namelijk al bij de merchandise stand om eigenhandig zijn debuut uit te delen.
Na een dag later ook nog in Amsterdam te hebben gespeeld, heeft DM Stith ons landje weer voor onbepaalde tijd verlaten. Mocht u hem toch nog live willen zien, dan zal het wachten waarschijnlijk niet al te lang duren, gezien hij aangaf dat Nederland tot zijn favoriete landen om te spelen behoorde (hoeveel waarde u aan die woorden wilt hechten laat ik aan uzelf over). Maar mocht u de kans krijgen: grijp deze met beide handen aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten