woensdag 20 mei 2009

IKRS in Londen dag 2: Toneelstuk Wallace Shawn, We Have Band sighting

Wat is geluk? Sommige zouden zeggen een papegaai die daadwerkelijk kan praten, maar wat als hij alleen kan complimenteren over het avondeten? Het is saai an sich, en zeker omdat vogelvoer elke dag hetzelfde is, dan wordt het al vrij routineus, en vervelend.

Het heeft me welgeteld één dag gekost om de sleutel van mijn hotelkamer te vermoorden, nice. Ik wilde ook nog een kip vermoorden, maar deze was te snel. Vegetarisch koken is beter voor je zelfvertrouwen.

En dan loop je in Soho en kom je We Have Band tegen. Zijn ze in ieder geval op tijd voor hun festivaloptreden donderdag. Is dit geluk? Als dit geluk is vraag ik me af wat ik eraan overhoud, en of ik er plaats voor moet vrijhouden op mijn bank.

Ik zit bij een toneelstuk – as you do – en tijdens de pauze biedt een vrouw mij een ticket aan voor een ander toneelstuk morgen, wat ik niet kan accepteren (het kan wel, maar ik kan zelf niet, dus dan zou ik het alleen doen om geen “nee” te hoeven zeggen, wat ik nooit kan, maar in dit geval wel, want hier zit geen druk op), but nice anyway. Is dat dan geluk, of gebeurt dit gewoon als je een pen geeft?

Dus tja, kleine zaal, up close, en dan de Oscar genomineerde Miranda Richardson, de Oscar genomineerde Jennifer Tilly, en Bill Cosby en Woody Allen acteur Wallace Shawn aan het werk zien. Over o.a. geluk, maar dat zet ik aan het einde, dus mocht u dat willen skippen, dan kunt u dat! Wat ben ik toch weer medelevend, want ik hoor mijzelf graag praten, maar niet in mijn eigen stem.

Track van de dag: ‘Timebomb’ van The Whitest Boy Alive
Cute boys & girls teller: tilting
Cute monkeys teller: 0 (I’m getting slightly worried)


Mijn afsluitende observatie: Wanneer ben je iemand die het geluk aan zijn zijde heeft? Eén van de thema’s van Wallace Shawn’s toneelstuk. Aan het begin erkent hij een man van geluk te zijn, aan het einde nog steeds, want de manier waarop hij mag sterven van degene die zijn leven regisseerde (niet in een film sense, dat is niet de twist, dat zou afgrijselijk banaal zijn, en lichtelijk fluorescerend). Gedurende het toneelstuk krijg je ook niet het idee dat wat hij aan het begin zegt klopt, dat hij geluk in zijn leven heeft gehad, maar toch, ondanks dat hij een speelbal is gebleken, ervaart hij dat zo. Het leven gebeurt, en als je geluk hebt krijg je de nodige pleziertjes en geen al te grote problemen. Fatalistisch haast. Dus, criticus van The Telegraph, het punt is niet dat iemand met het gezicht van Wallace Shawn drie jongere vrouwen kan krijgen, want ten eerste schrijft Wallace geen drie uur durend (!) toneelstuk over zoiets marginaals, en ten tweede de vrouwen aan het eind van het toneelstuk zijn, zo zou je kunnen beargumenteren, in controle gebleken. Vrouw eigen zou ik zeggen, for better and worse… (grapje)

Geen opmerkingen: