Misschien bent u bekend met The Neverending Story (die film over dat jongetje en dat vliegend, harig beest dat leek op uw ooms hond), welnu, ik heb er nog eentje gevonden. En ja, de set van de electro act The Juan Maclean duurde in principe maar een uurtje, niet echt iets om nu meteen de vlag voor buiten te hangen (als dat überhaupt nog mag), maar wanneer het viertal uit New York het nummer ‘Happy House’ inzet is er niets wat ze kan stoppen. Het viertal voor deze live gelegenheid met Nancy Whang (LCD Soundsystem), zonder Holy Ghost! drummer Nick Millhiser, en met Jerry Fuchs incluus gaaf snorretje. De band deed een uitgebreide versie van het epische, twaalf minuten durende nummer voor ogenschijnlijk minder mensen dan minuten.Het lijkt erop alsof de band zojuist van Schiphol is aangekomen, aangezien koffers nog even door de zaal heen worden gesjouwd tijdens de soundcheck. Zondagavonden zijn misschien niet de meest handige avonden voor concerten, aangezien veel studenten toch alleen gratis doordeweeks kunnen reizen, en niet echt in weekenden. Zelfs zij die wel gratis kunnen reizen, of die bereidt zijn de treinticket te betalen (en passant de toegangsprijs verdrievoudigen, wat over beide iets zegt, maar minder over de prijs van het ticket), zijn niet echt in grote getale aanwezig. De starttijd is verschoven naar 23:00 officieel, en onofficieel nog eens twintig minuten later. Wat zoveel betekent als dat wanneer je niet in Amsterdam woont, je gewoon niet meer thuiskomt (en bedankt daarvoor…). Dus als het publiek, gedeeltelijk fans, gedeeltelijk vroege vogels voor clubnacht Zonde!, niet de hele zaal bedekken, daarom dus. Maar dan heeft iedereen maar gewoon meer ruimte om te dansen.
Dansen, namelijk, is niet zozeer een mogelijkheid als een verplichting, want de band is een house machine. De ene na de andere track wordt op de dansvloer gegooid, met alleen het melancholische en het wat langzamere nummer ‘The Station’ dat wat rust geeft aan de benen en de rondzwaaiende armen. Nummers van het nieuwe album, zoals de meest recente single ‘One Day’, worden langs nummers van het eerste album, Less Than Human, gezet. Eén van deze nummers is ‘Give Me Every Little Thing’, dat op een heerlijke wijze wordt gespeeld en ook kan rekenen op misschien wel de beste respons van de avond. De title track lijkt te schitteren door afwezigheid, maar zat nieuwe nummers die wel worden gespeeld. Misschien met iets minder kracht als het eerdergenoemde oude nummer, maar daarom zeker niet minder dansbaar.
John MacLean maakt vervolgens een tripje naar de microfoon om wat te zeggen tussen de nummers door, iets wat net zo weinig voorkomt als het aantal woorden wat hij in dit geval eraan vuilmaakt. Hij kondigt het laatste nummer van de set aan als ‘Seven Gateways to Hell’, maar de oplettende kijker weet al snel het nummer te ontmaskeren als ‘Happy House’, de single uit 2008 en de afsluiting van het nieuwe album The Future Will Come. Mocht je jouw lichaam nog niet genoeg belast hebben met de eerdere nummers, dan wordt hier nog even twintig minuten de kans toe gegeven op dit dijk van een dansfestijn in al zijn elektronische glorie. Het zorgt ervoor dat er en masse wordt gedanst, of eigenlijk eist het dat er en masse wordt gedanst, en dat op zo’n manier dat het alleen de snor van Jerry Fuchs tekort komt om een totalitair regime aan te voeren. Op het moment dat je voelt dat je benen het begeven en je hoort dat het nummer langzaam wordt afgebouwd begint The Juan MacLean vrolijk aan nog een rondje, en iedereen kan niets anders doen dan dansen (want dansen zult u, want u moet). Oh ja, er was daarna ook nog een encore.
Dit was de laatste Europese gig van de band voor deze tour, en als je van een beetje dansen houdt mag je jezelf afvragen waarom je niet aanwezig was, en kan je maar beter alvast een post-it schrijven en ophangen op de klink van de deur naar de badkamer zodat je er de volgende keer wel bij bent. De hele set is een snoepje, en de manier waarop de nummers worden verlengd is zeer strak en dansbaar. Het is een feestje, een carnaval zonder einde. En wanneer je denkt dat het ten einde komt dan zet de band gewoon nog een keer een nieuw hoofdstuk in van ‘Happy House’ om te zorgen dat het feest vrolijk verder gaat. Eigenlijk, mocht je in de buurt wonen, kan je nu nog wel een kijkje gaan nemen, ik denk dat ze dat ‘Happy House’ deuntje nu nog steeds wel aan het spelen zijn. En breng je zoontje, dan kan je hem tijdens dat nummer zien opgroeien, ook leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten