The Dø is een Frans/ Fins team bestaande uit Dan Levy en Olivia Merilahti, die elkaar hebben ontmoet terwijl ze Franse films van muziek voorzagen. Toen dit album, geheten A Mouthful, uitkwam in Frankrijk zo ver terug als 2008 (nou ja, ver genoeg terug om het even te noemen, en niet dat u denkt dat dit geheel nieuw is en u afvraagt wat in godsnaam u toentertijd hebt gekocht in de winkels. Hoewel als het nu groen is geworden het waarschijnlijk niet het album was maar iets fruitigs) bereikte het de eerste plaats op de Franse charts. Niet slecht voor een debuutalbum, want hoeveel bands kunnen nou zeggen dat ze op nummer één hebben gestaan in hun land van afkomst (natuurlijk bedoelen we dan wel in een land zo groot als Frankrijk of Engeland)? De band heeft besloten het album een re-release te geven, nadat ook de single ‘On My Shoulders’ nogmaals op de markt werd gebracht eerder dit jaar.De band is in ieder geval niet bang om gewoon ouderwets te experimenteren, met alle goede en minder goede dingen die dat tot gevolg heeft. Op het eerste nummer horen we Olivia het startschot geven voor een stel kinderen die vervolgens zingen dat ze “not afraid of you adults” zijn (ze zouden maar in je vliegtuig zitten…). Op de achtergrond horen we drums, fluiten en instrumenten die je misschien niet zo snel zal kunnen plaatsen omdat ze gewoonweg niet zo vaak gebruikt worden. Het is een sein van dingen die nog komen gaan, hoewel in het eerste gedeelte van het album ze het iets rustiger aandoen zowel qua de snelheid van de nummers als het experiment dat erin zit.
‘At Last’ is niet het meest gewaagde eendje in de vijver (gewoon geel, en het maakt geluid als je knijpt). Op dat nummer, dat wat folky aandoet, horen we Olivia dromerig zingen over hoe blij ze is met haar liefde, en dat ze geen details wil geven want ze wil het niet moeilijker maken “on you girls”. Als dit alles een beetje te zoetjes aandoet, vrees niet, de rest van het album gaat allesbehalve over ware liefde, en eigenlijk dit nummer ook al niet. De laatste regels verraden dat ze haar hart te snel heeft weggegeven aan een jongen die ze nog niet al te lang kent. En dat is dan weer iets wat je als jaloers mensje niet meteen weet als je twee geliefden hand in hand ziet lopen. Soms is jaloers zijn een enigszins premature emotie, nietwaar?
‘On My Shoulders’ gaat verder met dat thema, en het is met recht de single van het album. De drums geven het een mid-paced beat waardoor het nogal catchy aandoet. Het is makkelijk te snappen waarom dit nummer een aantal keer een remix heeft gekregen. ‘Song for Lovers’ is een akoestische affaire, welke lijkt op een lamentatie van hoe jonge, onschuldige mensen altijd gecorrumpeerd raken door liefde, het meest giftige van alles in de wereld, op die ene paddenstoel na. ‘The Bridge is Broken’ begint met de zin “Boy you got nerve to come along,” wat eigenlijk al een beetje het onderwerp van het nummer weggeeft, nietwaar? Behalve dan als je de laatste regels ook meeneemt, want die zagen de poten onder de rest van het nummer vandaan, iets wat ze slim doen.
Olivia heeft een vrij aparte stem. Het is niet echt prachtig in de traditionele zin misschien, niet zoals een diva mooi kan zingen. Maar haar raspy stem is perfect voor sommige van de nummers van dit album. Soms klinkt ze hopeloos, een andere keer weer naïef en dromerig, en soms een beetje triestig en zielig. Enkele van de tracks op het eerste gedeelte van het album worden hierdoor zeker geholpen, want de bijbehorende muziek klinkt soms ietwat minimalistisch.
Dus na het maken van enkele nummers waarvan je misschien wel kan zeggen dat ze om de stem van Olivia gebouwd zijn, is het nu blijkbaar tijd om creatief te worden. Het nummer ‘Unisassi Laulelet’ lijkt zijn roots in Afrika te hebben, wat aardig klinkt, hoewel de taal blijkbaar Fins is. ‘Tammie’ heeft wat catchy drums, met op het einde wat paniekerige vocalen. De neerwaartse spiraal wordt echt ingezet bij het nummer ‘Queen Dot Kong’, waar de band nogal misplaatst opeens hip-hop uitprobeert. Hoewel de nummers daarna moody en atmosferisch zijn-- misschien wel nog meer dan op de eerste helft van het album-- word je daarna als luisteraar niet echt meer teruggezogen door het album. Met vijftien nummers wordt er misschien ook wel teveel gevraagd van de attentieboog van de luisteraar, waardoor je bijna ‘Travel Light’ zou missen, welke een ruw randje heeft en een dromerig middenstuk.
A Mouthful door The Dø herbergt vrij veel, en ook vrij veel dat niet echt heel goed is. Met vijftien nummers gaat de band misschien net een beetje te ver, zeker vanwege de slechte opbouw. Het begint mooi en makkelijk in de oren liggend met die artistieke vocalen, maar vervolgens verandert het compleet van richting naar nummers die veel meer vragen van de luisteraar. Om dat gedeelte in te leiden komt de band met een hip-hop nummer die niet erg briljant is, en daarna is het moeilijk je draai terug in het album te vinden. Toch zijn sommige nummers, vooral enkele in het begin, zeer de moeite waard, met Olivia’s vocalen die telkens een andere emotie weten over te brengen en die passend worden bijgestaan door Dan Levy’s instrumentatie. Tekstueel is het leuk om te zien hoe de band op één manier begint, om vervolgens dat totaal om te zetten. Het is niet zo dat ze compleet alle experimentatie de prullenbak in moeten gooien – sommige van de nummers die het niet hebben kunnen het eigenlijk wel gebruiken – het is dat ze al deze nummers misschien niet op dezelfde plek op het album willen zetten, waardoor je opeens met die nummers geconfronteerd wordt na een zeer sterk bij elkaar horend eerste gedeelte. Nu is het misschien wat te gemixt, te abrupt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten