En ach, er is niets meer aan te doen.Het is niet mijn schuld, toch? Niet mijn domheid? Stoelen kunnen weleens anders lopen dan van 1 t/m 15 in volgorde, nietwaar? Zegt u mij dat dit klopt, dat niet ik een raar figuur sla als- ik herinner me een episode van Mad About You, de stoelen, even links, oneven rechts. U verifieert het, toch?
Niets meer te doen.
In alle serieusheid, ook al lijkt het logisch, maar stoelen horen tevens gewoon goed genummerd te zijn, niet dat ik op een stoel zit niet met nummer tien, dat wel nummer tien toegewezen heeft gekregen. U snapt mijn verwarring?
Nothing to be done.
Camden Town is hilarisch om rond te lopen, gewoon het aantal en soort mensen is fantastisch te aanschouwen. Eens zal ik er terugkeren, misschien morgen. Of voor mijn gevoel morgen.
Overigens, heeft België vakantie of zo?
Wat is er minder bevestigend van je bestaan dan op vakantie zijn, bij een groep Nederlanders in de metro staan, die vervolgens niet over je roddelen?
Track van de dag: ‘England’ van The National
Cuteness, cuteness I was only joking when I said, by right you’re the prettiest monkey I’ve ever had.
Afsluitende observatie: De moderne tijd begon in 1953. Niet door het einde van de Tweede Wereldoorlog, niet door het begin van de Koude Oorlog, maar door de eerste opvoering van het Beckett toneelstuk Waiting for Godot. Want in een luttele 87 pagina’s (mijn versie) schrijft Beckett zo goed over het leven dat niemand weet waar hij het precies over heeft. Dat de heren Ian McKellen (SIR Ian McKellen) en Patrick Stewart (PATRICK Stewart), bijgestaan door Ronald Pickup en een bij vlagen zinderende Simon Callow, met Tom Barker als het jongetje, dit toneelstuk op de planken willen brengen zegt al genoeg. De spil van het toneelstuk, en tevens het leven (want het toneelstuk is het leven, zoals het leven het toneelstuk is, en mijn tante aangetrouwd familielid van de dichteres Anne Sexton) zijn eigenlijk deze vier zinnen:
Estragon (McKellen): Let’s go.
Vladimir (Stewart): We can’t.
Estragon: Why not?
Vladimir: We’re waiting for Godot.
Altijd wachten we op iets, niet wetend of het komt, wanneer het komt, en als het komt of het ons daadwerkelijk voordeel berokkend, en of we het überhaupt zouden herkennen. En dus ploeteren we voort, altijd hetzelfde, altijd maar weer, altijd verder. En soms willen we wel zelf complete regie nemen, but alas, nothing to be done.
Overigens, hoe wicked is het om Ian McKellen en Stewart te zien in één van de meest aansprekende toneelstukken ooit gemaakt? Yay!
2 opmerkingen:
offcourse praat je in een Londense metro of bus in het Nederlands over de mensen die naast je staan. Part of the fun die mensen ook in Nederland denken te hebben. Verschil is alleen dat een gemiddelde Nederlander drie talen spreekt.
Ja, dat dacht ik dus ook, maar ze waren dus niet over mij aan het praten, daardoor voelde ik me zo oninteressant. XD Maar ik was niet geheel serieus natuurlijk, maar idd, Engelsen kunnen dat compleet niet doen want iedereen verstaat ze in Nederland. :) Het enige nadeel van een wereldtaal spreken. :P
Een reactie posten